Cukrzyca typu 1 a choroba tarczycy Hashimoto

Istnieje zależność pomiędzy cukrzycą a chorobami tarczycy, w tym chorobą Hashimoto, czyli przewlekłym, limfocytowym zapaleniem tarczycy o podłożu autoimmunologicznym. U diabetyków zaburzenia funkcjonowania tarczycy pojawiają się częściej niż u osób zdrowych, a u dużej grupy osób z cukrzycą typu 1 rozwija się choroba Hashimoto. Ze sporym prawdopodobieństwem można domniemywać również, że zachorowanie na cukrzycę typu 2 może w przyszłości uaktywnić chorobę Hashimoto. Dlatego prewencja ma bardzo duże znaczenie.

Choroba Hashimoto a cukrzyca i inne czynniki ryzyka

U osób chorujących na cukrzycę typu 1 zauważalna jest skłonność do występowania chorób autoimmunologicznych. Współistnienie Hashimoto z cukrzycą typu 1 waha się od 8% do 50% w zależności od grupy chorych. Czynniki ryzyka, które dodatkowo zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia autoimmunologicznego zapalenia tarczycy u pacjentów z cukrzycą typu 1:

• płeć żeńska,
• wiek,
• okres dojrzewania,
• dieta bogata w jod,
• wiek zachorowania na cukrzycę,
• dłuższy czas trwania cukrzycy,
• obecność przeciwciał przeciwtarczycowych,
• inna choroba o podłożu autoimmunologicznym
• obciążenia rodzinne

Duże znaczenie odgrywają czynniki genetyczne. O tym, czy geny predysponujące do zapadania na choroby o podłożu autoimmunologicznym się uaktywnią, w dużej mierze decydują czynniki środowiskowe, zwłaszcza: przebyte infekcje, kontakt z toksynami, przewlekły stres, niedobory składników odżywczych.

W cukrzycy mogą rozwinąć się również inne choroby tarczycy, które mogą zaburzać metabolizm glukozy i przyczyniać się do rozwoju cukrzycy. O innych zależnościach przeczytasz tutaj. Między innymi dlatego tak ważna jest regularna kontrola glikemii przy jakichkolwiek problemach z tarczycą. Ze względu na łatwość obsługi polecamy glukometry evercare®, które posłużą zarówno diabetykom, jak i osobom zagrożonym cukrzycą.

Rozpoznanie Hashimoto przy cukrzycy

Choroba Hashimoto przez wiele lat rozwija się bezobjawowo, ale można ją wykryć, zanim dojdzie do niedoczynności tarczycy. Z tego względu diabetycy z cukrzycą typu 1 powinni przechodzić regularne badania na przeciwciała tarczycowe anty-TPO oraz anty-TG. Badania te są szczególnie ważne, jeżeli pojawiają się niepokojące symptomy, mogące świadczyć o problemach ze strony tarczycy: przyrost masy ciała, nadmierne zmęczenie, wypadanie włosów, niepokoje, lęki i stany depresyjne, spadek libido, trudności z zajściem w ciążę.

Hashimoto, cukrzyca i dieta

Leczenie cukrzycy oraz autoimmunologicznego zapalenia tarczycy polega na wdrożeniu farmakologicznych metod terapeutycznych oraz zastosowaniu odpowiedniej diety, mającej na celu wyrównanie poziomu cukru. Równie ważne jest wyeliminowanie składników pokarmowych, które mogą powodować dolegliwości autoimmunologiczne. W chorobie Hashimoto układ odpornościowy może nie tolerować glutenu i laktozy, warto też rozważyć rezygnację z soi, orzechów, roślin psiankowatych i krzyżowych. Jednocześnie należy zadbać o wyrównanie ewentualnych niedoborów, powstałych przez stosowanie diety eliminacyjnej, zwłaszcza witamin z grupy B, cynku, selenu i antyoksydantów.

Współistnienie cukrzycy typu 1 i choroby Hashimoto wymaga szczególnej kontroli zdrowia przez diabetologa i endokrynologa oraz dobrze ułożonej diety. U każdego dziecka z cukrzycą typu 1 należy regularnie kontrolować czynność tarczycy, a badania na poziom przeciwciał przeciwtarczycowych powinny stanowić stały element monitorowania zdrowia.

Źródła:

1. lek. Anna Długaszek, Współwystępowanie chorób autoimmunologicznych z cukrzycą typu 1, portal internetowy mp.pl dział insulinoterapia.
2. Katarzyna Korzeniowska, Małgorzata Myśliwiec, Anna Balcerska, Autoimmunologiczne zapalenie tarczycy typu Hashimoto u dzieci z cukrzycą typu 1, „Diabetologia Praktyczna” 2010, tom 11, 3: 89–93.
3. Leszek Szewczyk, Iwona Beń-Skowronek, Cukrzyca insulinozależna typu 1 i autoimmunologiczne choroby tarczycy u dzieci, Nowa Pediatria 1/2003, s. 17-19.
4. prof. dr hab. n. med. Marek Ruchała, Choroby tarczycy – cz. 1: choroba Hashimoto i niedoczynność tarczycy. „Medycyna Praktyczna”, 2014; 11: 88–96.

Drukuj